صفحه محصول - پیشینه و مبانی نظری تحقیق تغییرات کاربری اراضي شهری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 50 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏2-1. مقدمه
‏ 11
‏2-2.‏ تاریخچه ‏کاربری اراضی
‏12
‏2-3. کاربری اراضی چیست
‏14
‏2-4 عدالت اجتماعی در مطالعات شهری-جغرافیایی
‏17
‏2-5‏ نظريه عدالت اجتماعي در جغرافيايي شهري
‏22
‏2-6. نقش عدالت اجتماعی در توسعه شهری
‏24
‏2-7. برنامه ریزی کاربری اراضی شهری
‏28
‏2-8.‏ تعريف و ويژگي هاي رشد هوشمند
‏30
‏2-9.‏ ‏انواع كاربري اراضي شهري
‏36
‏2-10.‏ كاربري زمين شهري
‏40
‏2-11.‏ زمين از ديدگاه توسعه ي پايدار شهري
‏43
‏2-12.‏ كاربري زمين و برنامه ريزي شهري
‏44
‏2-13.‏ كاربري زمين در طرح هاي توسعه ي شهري ايران
‏45
‏2-14.‏ استانداردهاي كمي شهر سازي
‏47
‏2-15‏ ديدگاه ‏هاي ‏نظري ‏كاربري ‏اراضي ‏شهري‏
‏53
‏2-16 پیشینه تحقیق
‏55
‏2-1) مقدّمه
‏پس ‏از ‏انقلاب ‏صنعتي، ‏به ‏دليل ‏عوارض ‏ناشي ‏از ‏رشد ‏شهرنشيني درغرب ‏مانند ‏تمركز ‏جمعيت، ‏اشغال ‏اراضي ‏جديد، ‏توسعه ‏حمل ‏ونقل ‏ماشيني ‏و... ‏ضرورت ‏هاي ‏جديدي ‏در ‏مورد ‏نحوه ‏تقسيم ‏اراضي شهري ‏به ‏وجود ‏آمد. ‏نخستين ‏اقدام ‏ها ‏در ‏زمينه ‏تفكيك ‏اراضي مربوط ‏به ‏تدوين ‏مقرراتي ‏براي ‏تقسيم ‏زمين ‏بود ‏كه ‏بيشتر ‏جنبه مهندسي و ‏تدوين ‏مقررات ‏ثبت ‏املاك ‏داشت، ‏ولي ‏به ‏تدريج ‏با اهداف ‏اقتصادي، ‏اجتماعي ‏و ‏اصول ‏برنامه ‏ريزي ‏همراه ‏گرديد. ‏استفاده ‏صحيح ‏و ‏آماده ‏سازي ‏زمين، ‏هدف ‏اصلي ‏برنامه ‏ريزي كاربري ‏زمين ‏است
. ‏هرچند ‏اين ‏برنامه ‏ريزي ‏اثرات ‏اجتماعي ‏واقتصادي ، ‏پايه ‏اطلاعاتي ‏برنامه ‏ريزي ‏كاربري ‏زمين ‏است، ‏ليكن برنامه ‏ريزي ‏كاربري ‏زمين، ‏ابتدا ‏به ‏محيط ‏فيزيكي ‏مربوط ‏می ‏شود ‏و به ‏مكان ‏يابي ‏فعاليت ‏هاي ‏صنعتي، ‏مسكوني، ‏ارتباطي ‏و... ‏در ‏ارتباط بايكديگر ‏مي ‏پردازد‏(دلاور، 1384‏ : 18). ‏موضوع ‏زمين ‏و ‏چگونگي ‏استفاده ‏از ‏آن ‏همواره ‏موضوع ‏و ‏بستراصلي ‏برنامه ‏ريزي ‏شهري ‏بوده ‏و ‏در ‏حقيقت ‏سرنوشت ‏نهايي ‏طرح توسعه ‏شهري ‏را ‏چگونگي ‏مداخله ‏و ‏نظارت ‏بر ‏نحوه ‏استفاده ‏از ‏زمين رقم ‏مي ‏زند ‏و ‏همواره ‏يكي ‏از ‏مسايل ‏اجتماعي ‏اقتصادي ‏و ‏كالبدي در ‏شهرنشيني ‏معاصر ‏را ‏اين ‏مقوله ‏تشكيل ‏داده ‏است ) ‏هاشم ‏زاده همايوني، 1379 : 713). ‏توجه ‏به ‏زمين ‏به ‏عنوان ‏يك ‏منبع ‏اصلي ‏و ‏تجديدناپذير ‏درتوسعه ‏پايدار ‏شهري ‏امري ‏ضروري ‏است؛ ‏چرا ‏كه ‏زمين ‏شهري ‏جزو منابع ‏اصلي ‏توسعه ‏پايدار ‏شهر ‏تلقي ‏مي ‏شود ‏و ‏دسترسي ‏عادلانه و ‏استفاد ‏ه ‏بهينه ‏از ‏آن ‏يكي ‏از ‏مؤلفه ‏هاي ‏توسعه ‏پايدار ‏است. ‏بنابراين ‏ديدگاه، ‏زمين ‏يك ‏ثروت ‏همگاني ‏است ‏و ‏بستري ‏مناسب ‏براي فعاليت ‏هاي ‏شهروندان ‏و ‏ابزاري ‏براي ‏تحقق ‏خواست ‏ها ‏و ‏آرزوهاي انساني ‏است )‏كريمي، ‏1380 : 31).
‏2-2) ‏تاریخچه ‏کاربری اراضی
‏بررسي ‏پيشينه ‏ي ‏نظري ‏نشان ‏مي ‏دهد ‏كه ‏نخستين ‏نظريه ‏ي ‏كاربري ‏اراضي ‏از ‏جانب "‏فن ‏تونن" ‏در ‏كتاب ‏ايالت ‏منفرد مطرح ‏شد. ‏وي ‏اين ‏نكته ‏را ‏مطرح ‏كرد ‏كه ‏بين ‏كاربري ‏اراضي ‏و ‏فاصله ‏تا ‏مركز ‏شه‏ر‏، ‏رابطه ‏ي ‏مستقيم ‏وجود ‏دارد(Ernest,1973,1‏). در ‏نظريه ‏ي ‏فن ‏تونن، ‏مكان ‏يابي ‏شهرها ‏و ‏الگوي ‏كاربري ‏زمين هاي ‏شهري ‏در ‏رابطه ‏با ‏كاهش هزينه ‏هاي ‏توليد ‏كالا ‏(فاصله ‏ي ‏محلّ ‏توليد ‏از ‏بازار) ‏مورد ‏توجّه ‏قرار ‏گرفت (T-lai,1981,20‏). اين ‏گونه ‏مطالعات ‏كاربري اراضي، ‏بيشتر ‏بر ‏پايه ي ‏شناخت ‏رابطه ‏بين ‏شهر ‏و ‏عوامل ‏تأثيرگذار ‏بر ‏تكوين ‏و ‏توسعه ‏ي ‏شهرها ‏استوار ‏بود ‏؛ ‏اما ‏در ‏اوايل قرن ‏بيستم ‏براي ‏تشريح ‏بيشتر، ‏اين ‏عوامل ‏در ‏چهارچوب ‏نظريّه ‏و ‏مدل ‏ارائه ‏شدند. ‏اوّلين ‏تلاش ‏ها ‏در ‏تبيين ‏تئوريكي ‏وسيستماتيكي ‏كاربري ‏اراضي ‏به
‏اقدامات ‏افرادي ‏مانند؛ ‏برگس، ‏هويت، ‏مك ‏كينز، ‏هريس، ‏المن ‏و ‏فايري ‏مربوط ‏است (Chapin, 1965, 15-19‏).
‏در ‏ايران، ‏پيشينه ‏ي ‏مطالعات ‏كاربري ‏اراضي ‏شهري ‏به ‏تهيّه ‏ي ‏طرح ‏هاي ‏توسعه ‏ي ‏شهري ‏برمي ‏گردد. ‏با ‏وجود ‏گذشت چهار ‏دهه ‏از ‏پيشين‏ه‏ای ‏پرفراز ‏و ‏نشيب ‏شهرسازي ‏نوين ‏در ‏ايران، ‏پيشنهادهاي ‏طرح ‏هاي ‏توسعه ‏ي ‏شهري (شامل: طرح هاي هادي، ‏جامع، ‏تفصيلي ‏و ‏آماده ‏سازي ‏زمين)، محدود ‏به ‏ارائه ‏ي ‏جدول ‏سرانه ‏ها ‏و ‏نقشه ‏هاي ‏كاربري ‏اراضي ‏است ‏كه داده ‏هاي ‏آن ‏يا ‏بر ‏اساس ‏پيروي ‏از ‏الگوهاي ‏غربي ‏بوده ‏يا ‏بر ‏اساس ‏نظريّه ‏هاي ‏تجربي ‏كارشناسان ‏مربوطه ‏است ‏كه ‏تنها ‏با ديدي ‏كالبدي ‏تدوين ‏شده ‏اند. ‏اكنون ‏در ‏روند ‏پرشتاب ‏توسعه ‏ي ‏شهري ‏كشور ‏كه ‏كاستي ‏ها ‏و ‏ايراد ‏هاي ‏نظري ‏و ‏عملي ‏اين طرح ‏ها، ‏ناشي ‏از ‏بي توجّهي ‏يا ‏كم ‏توجّهي ‏به ‏ابعاد ‏اقتصادي، ‏اجتماعي، ‏محيطي ‏و ‏حقوقي ‏استفاده ‏از ‏زمين ‏و ‏فضا ‏درشهرهاست، ‏بر ‏همه ‏آشكار ‏شده ‏است‏. ‏روشن ‏است، ‏هرگونه ‏برنامه ‏ريزي ‏كاربري اراضي ‏شهري، ‏نيازمند ‏تحليل ‏درست ‏و ‏ارزيابي ‏دقيق ‏كاربري ‏هاست. ‏اين ‏ارزيابي ‏در ‏كل، ‏شامل ‏سنجش ‏و ‏ارزيابي ‏عملكرد برنامه ‏ها ‏و ‏طرح ‏ها ‏با ‏ضوابط، ‏هدف ‏ها ‏و ‏استانداردهاي ‏پيش ‏بيني ‏شده ‏اي ‏همچون ‏، ‏شناخت ‏و ‏تحليل ‏آثار ‏اقتصادي ‏واجتماعي ‏برنامه ‏هاست (رضويان، 1381، 15). در ‏كاربري ‏اراضي ‏شهري ‏، ‏براي ‏اطمينان ‏خاطر ‏از ‏جايگيري ‏درست كاربري ‏ها ‏و ‏رعايت ‏تناسب ‏لازم، ‏ارزيابي ‏به ‏دو ‏صورت ‏كمّي ‏و ‏كيفي ‏انجام ‏مي ‏شود:
‏2-2-1)‏ارزيابي ‏كمّي
‏بر ‏اساس ‏مقايسه ‏ي ‏سرانه ‏هاي ‏موجود ‏كاربري ‏ها ‏با ‏استاندارهاي ‏مربوط ‏يا ‏از ‏راه ‏بررسي ‏نيازهاي ‏كنوني و ‏آتي ‏منطقه ‏ي ‏مورد ‏مطالعه ‏انجام ‏مي ‏شود.
‏2-2-2)‏ارزيابي ‏كيفي